Hayatım  o kadar monoton ki monotonluktan ölüp gidicem diye korkuyorum.Birileri ee napıon derse (ki o da faceten flaan çünkü bu ara kimseyle görüşmüyorum) işte aynı yaa diyorum.yalan da değil.Mutsuz değilim bu monotonluk ye iç yat olayı işime geliyo..kafamı dinledim uykuya doydum bi sürü film izledim kitap okudum iş falan arandım ama içimdeki yalnızlık hissi geçmiyor be günlük..
yalnızım derken yeni biriyle falan tanışasım yok arkadaşım var zaten ama hep uzaklarda onlar(acıtasyonumu da yaparım).işlerinde güçlerindeler(bonus acıtasyon) ya da okuyolar.kimiyle de şimdi sanki benim konuşasım yok telefonlarım susmuyo gibi bi drum olmadığına göre demek ki onların da benle konuşası yok.daha bi kaç öncesine yediğin içtiğin ayrı gitmezken şimdi konuşcak konu bulamıyorsun.
kimin ne yaptığı çalıştığı aşk evlilik aile okul bunalım durumları umurunda olmuyo bir süre sonra
senin hayatın da umurunda değil kimsenin.
ve bu umursamama-umursanmama olayı git gide daha az umurunda oluyo.gayet alışagelinmiş oluyo.artık ''hayırrrrr mesafeler de girse unutmayızzzz'' olayına kimse inanmıyo.Eskiden sms paketleri mi var dı facebook mu vardı..ama kopmayan insan kopmuyo.şimdi bedavaya iki kelime yazmak zor gelir oldu.biri yazmasın diye çevrımdışı takılıyo milletin resimlerinden özel hayatından ne yediğine kadar haberdar oluyoruz.tembelleşiyoruz..