içimdeki tüm sıkıntıları buraya yazıp kaldığım yerden devam etmek istiyorum sevgili blog arkadaşım.Bilirim anlatsam anlarsın beni.Kelimeler kıyafetsiz kalıyo çoğu zaman.Bu günlerde kendimle ilgili bişey farkediyorum yahu ben çok salağım.Aynı adamı farklı kişilerde sevmeye kalkmışım.Her defasında kafamda kurmuşum görmek istediklerimi görmüşüm.Bi hayale tutunmuşum onu sevmişim sadece.
Sevgili blog arkadaşım, içimden geçenleri bilmek istersen, umudum var, inanıyorum.

Bi umudum sende Anlıyormusun... diyor ya Ahmed Arif o misal işte... inanmak yaşamanın öbür adıdır diyor  Leylasına.Onun olmayan Leylasına ama herkesten çok ona ait olan Leylasına.
Ahmed Arif...
Seni bu kadar çok severim işte bu kadar çok hayranım sana.Dost, arkadaş, sevgili,can, canan bütün güzellikler Leyladaydı senin için.Ne kadar evli olsada sana aşık olmasada sen ona aittin.Tensel bi haz değildi senin için, hatta bunu düşünmek bile mideni bulandırırdı.Aşktı seninki bu günlerde kimsenin yaşayamadığı bi aşk, kavramlarla alay edilemeyecek aman öpüşüp koklaşalım adı aşk olsun cinsinden değil yani.

İnanmak en tılsımlı kelime sanırım.Geçenlerde bi söz okudum çok hoşuma gitti.
''Bi yerden Sonra mutlu olucakmışız gibi. Du bakalım, Olmadı yine içeriz.''demişler
bizimkide öyle biraz hayatın başındayız akıp giden zamana rağmen.